Aktualności

Czy to już depresja?

Pierwsze objawy depresji często pozostają niezauważone, nie tylko przez bliskich, ale nawet samych pacjentów. Jeśli jednak przez co najmniej 14 dni występuje 5 spośród niżej wymienionych symptomów wyszczególnionych przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) oznacza to, że należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza:

·Jesteś smutny przez większą część dnia, niemal codziennie. Często płaczesz.

·Nic Cię nie cieszy. Nie jesteś zainteresowany wykonywaniem codziennych czynności przez większą część dnia, prawie każdego dnia.

·Czujesz się zmęczony prawie każdego dnia.

·Twój apetyt się zmienił, straciłeś lub przybrałeś na wadze.

·Źle sypiasz, cierpisz na bezsenność lub nadmierną senność.

·Czujesz się podniecony lub niespokojny, inni też to zauważają.

·Masz trudności ze skupieniem uwagi i myśleniem niemal każdego dnia. Nawet proste zadania wydają się trudne do rozwiązania, a decyzje niemożliwe do podjęcia.

·Czujesz się bezużyteczny i masz poczucie winy prawie codziennie.

·Odczuwasz napięcie.

·Myślisz o śmierci, o samobójstwie.

NIE LEKCEWAŻ TYCH OBJAWÓW SKORZYSTAJ Z POMOCY LEKARZA SPECJALISTY

Nieleczona depresja może się nasilać. Czym wcześniej udasz się do lekarza i rozpoczniesz leczenie tym większe są szanse na trwały powrót do zdrowia. WAŻNE: Do lekarza psychiatry nie trzeba mieć skierowania, nie obowiązuje też rejonizacja.

Depresja to choroba nawracająca

Część pacjentów przechodzi tylko jeden epizod depresji w swoim życiu.

Jednak depresja ma charakter nawracający.

Aż 75% chorych zachoruje ponownie w ciągu 2 lat od wyleczenia poprzedniego epizodu.

Aby zmniejszyć ryzyko nawrotów konieczne jest ścisłe stosowanie się do zaleceń lekarza.

Niezwykle istotne jest kontynuowanie leczenia minimum przez 6 miesięcy, a nawet dłużej.

Ryzyko nawrotu

Największe ryzyko nawrotu występuje w okresie bezpośrednio w okresie ustąpienia objawów choroby,

U około 12% chorych dochodzi do nawrotu w okresie 4 tygodni po ustąpieniu objawów,

U około 25% chorych dochodzi do nawrotu w okresie 12 tygodni od ustąpienia objawów,

U około 40% chorych – w okresie 40 tygodni,

Po tym okresie częstotliwość występowania nawrotów stopniowo spada.

Im dłużej u pacjenta obserwuje się brak objawów depresji, tym niższe prawdopodobieństwo wystąpienia nawrotu choroby

Czynniki ryzyka nawrotów

·Częste występowanie nawrotów w przeszłości,

·Zaawansowany wiek,

·Przewlekły stres psychospołeczny,

·Współistnienie innych schorzeń psychicznych,

·Współistnienie innych chorób somatycznych,

·Długi czas trwania poprzedniego epizodu,

·Niepełne ustąpienie objawów choroby podczas remisji

Objawy depresji

• Smutek, płaczliwość

• Utrata zainteresowań (nic mnie nie cieszy)

• Zmniejszenie aktywności, apatia

• Zmęczenie, brak energii

• Zmiana apetytu (zmniejszenie lub zwiększenie)

• Zaburzenia snu (problemy z zasypianiem, budzenie się nad ranem, nadmierna senność)

• Niepokój, lęk, lub podniecenie

• Trudności z koncentracją i zapamiętywaniem

• Poczucie bezużyteczności, bezsensu, poczucie winy, niska samoocena

• Napięcie wewnętrzne

• Myśli samobójcze

• Dolegliwości bólowe (głowy, brzucha, w klatce piersiowej, nerwobóle)

Typy depresji

W depresji typowej występują wszystkie główne objawy:

• przewlekły smutek,

• zniechęcenie do życia,

• znaczące obniżenie witalności

•  brak apetytu i związana z tym utrata wagi.

Rozróżnia się także depresję z cechami melancholicznymi. Osoby z tym typem depresji często mają poczucie winy a ich nastrój nie zmienia się bez względu na wydarzenia dziejące się wokół.

Z kolei depresja lękowa, zwana inaczej agitowaną przejawia się wyjątkowo silnym uczuciem niepokoju, z nerwowym pobudzeniem włącznie. Dominuje znaczące obniżenie poczucia własnej wartości, a przyszłość jawi się wyłącznie w czarnych barwach. U osób z tym typem depresji istnieje wysokie ryzyko samobójstwa.

Istnieje również typ zwany depresją urojeniową, w której nasilenie objawów związanych z obniżeniem własnej wartości i negatywnymi myślami o przyszłości osiąga poziom urojeń. Chorzy odnoszą wtedy obojętne sygnały z otoczenia do siebie, samo udręczają się. Może pojawić się myślenie katastroficzne i nieufność wobec bliskich.

Wybitne spowolnienie psychoruchowe występuje w depresji z zahamowaniem, czyli osłupieniu depresyjnym. Chorzy nie podejmują żadnej aktywności, nie można z nimi nawiązać kontaktu słownego. Mają zastygły, cierpiący wyraz twarzy. Przestają jeść.

U niektórych osób może wystąpić depresja hipochondryczna, polegająca na zaburzeniu przekonania o własnym stanie zdrowia. Osoby te są przekonane o poważnej, przewlekłej chorobie na jaką zapadły. Jako objawy wymieniają wiele dolegliwości, które nie znajdują potwierdzenia w dalszej diagnozie.

Dystymia określana jest jako przewlekłe obniżenie nastroju trwające co najmniej dwa lata. Osoby z dystymią są przez większą część dnia smutne, zmęczone, mają poczucie nieradzenia sobie. Objawy nie spełniają kryteriów epizodu depresyjnego, ale powodują cierpienie chorych.

Zespoły depresyjne, w których zdecydowanie dominuje jeden lub dwa objawy spoza wymienianych w przebiegu typowej depresji nazywane są depresjami maskowanymi. „Maski” to najczęściej różnego typu dolegliwości bólowe, zaburzenia snu, jadłowstręt lub okresowe nadużywanie alkoholu.

Naprzemiennie występujące stany depresji i manii (w okresach trwających dłużej niż tydzień) to zaburzenie dwubiegunowe (ChAD). Choć występują stany depresyjne – jest czymś odrębnym od zaburzeń depresyjnych nawracających (nawracającej depresji). W okresach maniakalnych osoba z zaburzeniem afektywnym-dwubiegunowym przeżywa gonitwę myśli, często występuje słowotok i zbyt wysokie mniemanie o sobie, a także zaburzenia snu. Oprócz tego choremu trudno jest jasno ocenić sytuację oraz utrzymać uwagę.

Depresja nietypowa (atypowa) to taki stan depresyjny, w którym kluczową rolę odgrywa specyficzne „odwrócenie” cech depresji typowej. Najczęstsza różnica to zwiększony apetyt, czyli objadanie się oraz nadmierna senność. Obniżenie nastroju określane jest jako wygaśnięcie emocjonalne. Chory traci pewność siebie, czuje się słabszy fizycznie i psychicznie, towarzyszy mu niepokój, przeczucie, że wydarzy się coś niedobrego. Bardzo charakterystyczne jest złagodzenie lub nawet ustąpienie objawów po południu lub wieczorem oraz zaburzenia snu w drugiej połowy nocy.

Sezonowe zaburzenie nastroju, czyli depresja zimowa spowodowane jest przede wszystkim niedoborem światła w okresie jesienno-zimowym. Depresja sezonowa trwa kilka tygodni do kilku miesięcy, epizody są zwykle łagodne lub umiarkowane, rzadziej ciężkie. Do dość typowych cech tej depresji należą: nadmierna senność (ze znacznym pogorszeniem jakości snu), znaczne obniżenie energii życiowej, wzmożony apetyt na węglowodany i przyrost masy ciała.

Depresja poporodowa (baby blues) to stan depresyjny, którego przyczyną są zmiany hormonalne towarzyszące ciąży i ogromna odpowiedzialność po porodzie związana z opieką nad niemowlęciem. Do najczęstszych objawów należy poczucie bycia niedobrą matką połączone z obsesyjnym zamartwianiem się o zdrowie dziecka. Kobiety z depresją poporodową boją się zostać same z dzieckiem, mają lęki, że sobie nie poradzą. Dodatkowo kompletnie nie czują więzi z dzieckiem, wydaje się ono zupełnie obce, budzi gniew. Odczuwają zmęczenie, zniechęcenie, wydaje im się, że obowiązki je przerastają. Może także wystąpić bolesność piersi i brzucha.

Gdy zauważymy, że u kogoś z naszych bliskich występuje kilka wymienionych powyżej objawów, powinniśmy koniecznie z nim porozmawiać i zalecić wizytę u lekarza (najlepiej psychiatry), który rozpocznie leczenie depresji.

• AKTYWIZACJA

Bliscy powinni dążyć do tego, by osoba chora – o ile jest to możliwe – w miarę aktywnie działała na rzecz polepszenia swojego stanu. Przede wszystkim należy dołożyć wszelkich starań, aby namówić chorego na leczenie – najlepiej wspólnie pójść z nim do lekarza. Potem należy przypominać o kolejnych wizytach u specjalisty i dyskretnie sprawdzać czy zażywa regularnie przepisane leki.

Trzeba też przypominać choremu o tym, że depresję można skutecznie wyleczyć; regularnie wzmacniać jego motywację do działania. Należy okazywać wiele wyrozumiałości i zrozumienia – zauważać najdrobniejsze oznaki poprawy. Chorego na depresję warto nakłaniać do prostych codziennych aktywności, razem wychodzić na spacery, zachęcać do wykonywania prostych prac domowych, ale nie należy nic robić na siłę. Nie wolno robić tego w atmosferze przymusu. Do podejmowania działań należy przekonywać łagodnie.

Warto przypominać o tym jak wiele osoba chora dla nas znaczy. Nierzadko czuje się bowiem niepotrzebna, zbędna, „zawadzająca” innym, co dodatkowo pogłębia depresję. Dobrze jest zadbać, by chory spotykał się z osobami, które darzył dotąd jak największym zaufaniem. Nie wolno też izolować go od życia rodzinnego, w tym problemów i kłopotów dnia codziennego. Dzięki temu nie poczuje się odtrącony – jeszcze bardziej „inny” niż otaczający go ludzie.

Warto pamiętać, że nie należy robić nic na siłę. Nie wolno zmuszać chorego do „otrząśnięcia się” lub „wzięcia w garść”. Gdy stan osoby w depresji jest wyjątkowo ciężki, należy ograniczyć motywowanie do jakichkolwiek aktywności do czasu, gdy w pełni zaczną działać leki (do kilku tygodni od momentu rozpoczęcia terapii). W tym czasie zalecana jest raczej dyskretna obecność, wysłuchanie chorego, jeśli chce opowiadać o swoich lękach i problemach. W takim przypadku nieocenioną formą pomocy jest cierpliwość i wyrozumiałość oraz nadzorowanie terapii prowadzonej przez lekarza

• CZEGO NIE ROBIĆ?

Depresja jest chorobą, a nie fanaberią lub stanem chwilowo obniżonego nastroju. Bliską osobę, która na nią choruje należy traktować z troską i powagą. Tak samo, jak gdyby była dotknięta cukrzycą, nadciśnieniem lub innym „zwykłym” schorzeniem. Warto wiedzieć czego NIE ROBIĆ, by nie pogorszyć sytuacji.

Gdy zauważymy u bliskiej osoby objawy depresji – zacznijmy działać. Przede wszystkim – NIE bagatelizujmy problemu, licząc, że rozwiąże się sam. NIE mówmy „to nic takiego”, „weź się za siebie”, „przesadzasz”. W ten sposób nie wyleczono nigdy żadnej choroby. Najlepszym rozwiązaniem jest wizyta u lekarza specjalisty. Należy nakłonić chorego, by skontaktował się z psychiatrą lub lekarzem pierwszego kontaktu. Depresję trzeba leczyć i należy o tym przekonać chorego.

NIE krytykujmy też chorego z powodu jego depresyjnych zachowań i braku chęci do życia. NIE należy chorego „ożywiać” i uszczęśliwiać na siłę, rozweselać, zmuszać do chodzenia na imprezy lub spotkania towarzyskie. Warto jednak mimo wszystko zachęcać do podtrzymywania więzi ze znajomymi. NIE trzeba też zrażać się tym, że chory może negatywnie reagować na chęć niesienia mu pomocy. Może o nią poprosić w innym momencie i powinniśmy być na to przygotowani.

Złego humoru i nastroju NIE odbierajmy też jako niechęci skierowanej przeciwko nam. To stan spowodowany chorobą.

W czasie depresji NIE należy także chorego zmuszać lub nakłaniać do rzucania nałogów.

NIE wolno też doradzać podejmowania ważnych decyzji dotyczących życia, pracy lub związków emocjonanych. Z drugiej strony nie powinno się chorego izolować od rodzinnych dyskusji o ważnych sprawach lub problemach.

NIE należy też wykonywać prac i obowiązków za chorego. Można mu w nich pomagać, ale NIE należy pozbawiać go zajęcia jeśli jest je w stanie wykonywać.

Bardzo ważne jest też, by nie unikać rozmowy z chorym o jego problemach.

NIE należy bać się zadawania ważnych pytań.

NIE wolno też bagatelizować niepokojących sygnałów. Gdy chory mówi np. o chęci popełnienia samobójstwa, należy koniecznie skontaktować się z jego lekarzem.

Pomoc choremu na depresję może być wyczerpująca. Dlatego NIE wahajmy się prosić o wsparcie innych.

Warto też zdobyć jak najlepszą wiedzę o chorobie.

NIE powinniśmy polegać na przypadkowych lub zasłyszanych radach oraz opiniach, tylko prosić lekarza o wyjaśnienie naszych wątpliwości.

Źródło:www. http://forumprzeciwdepresji.pl/index.php/depresja/o-chorobie