Przyszło nam żyć w czasach, w których być rodzicami nastolatka jest coraz trudniej. Boimy się o nasze dzieci, boimy się że nie sprostamy trudnej roli rodzica, że nie uda się ustrzec dziecka przed zagrożeniami, których pojawia się coraz więcej i których istoty często nie rozumiemy. Chcielibyśmy być dla naszych dzieci nauczycielami życia, jakimi byli dla nas nasi rodzice. Jednak tempo zmian cywilizacyjnych jest tak duże, że poruszamy się w rzeczywistości naszych dzieci gorzej od nich i nie możemy im już służyć naszym doświadczeniem. Chcielibyśmy być dla nich autorytetami, ale jakże rzadko mamy po temu okazję, skoro posługują się innym językiem, mają inny styl bycia i zabawy, odmienna często obcą dla nas obyczajowość. Boimy się zatem coraz bardziej, bo brak komunikacji z dziećmi potęguje dezorientacje i poczucie bezradności.
W środowiskach młodzieżowych ukształtował się nowy wzór używania narkotyków, na który składają się następujące elementy:
- niska cena – w granicach 20-50 zł za dawkę, co wiąże się ze spadkiem spożycia narkotyków drogich i zarazem bardzo niebezpiecznych, takich jak brown sugar (heroina do palenia) czy kokaina;
- dostępność i legalność – młodzi ludzie sięgają chętnie po substancje nie zabronione prawem, które można kupić w aptekach lub przez Internet, bez konieczności kontaktowania się z czarnym rynkiem;
- unikanie wykrycia przez szkołę lub rodziców – preferowane są substancje o krótkim czasie działania, tak aby po powrocie ze szkoły wyjść z domu na kilka godzin i móc wrócić tego samego dnia w miarę trzeźwym. Nastąpił całkowity odwrót od robienia sobie zastrzyków (co trudno ukryć), a w ostatnich latach również od inhalacji (wciągania przez nos). Kształtuje się przekonanie, że palenie lub zażywanie tabletek to nie narkomania;
- wzorom tym towarzyszy ideologia zakładająca nieszkodliwość marihuany i haszyszu dodatkowo wykorzystująca fakt zastosowania ich w łagodzeniu objawów pewnych chorób jako argument za legalizacją.
Zmiany wzorów używania narkotyków powodują szczególny konflikt przekonań między rodzicami i innymi dorosłymi a młodymi użytkownikami środków psychoaktywnych. Dorośli pozostają na ogół nadal pod wrażeniem stereotypu narkomana z lat 80. Tymczasem większość nastolatków to eksperymentatorzy na poziomie fazy I lub II, już faza III należy do rzadkości. Spora ich część chodzi do szkoły i stara się wypełniać inne obowiązki, zachowuje inne satysfakcjonujące obszary aktywności i sposoby zaspokajania potrzeb. Kontakt z narkotykiem mają nieregularnie i/lub rzadko np. raz na tydzień, nie odczuwają przymusu sięgnięcia po substancję ani fizjologicznej reakcji odstawiennej. Utrata kontroli i zmiany psychiczne, np. kłopoty z pamięcią, koncentracją, mobilizacją pojawiają się po długim czasie i są (zwłaszcza dla nastolatków) trudno zauważalne. Przypadki pełnoobjawowego uzależnienia fizjologicznego zdarzają się niezmiernie rzadko. Wszystko to powoduje, że młodym ludziom trudno zrozumieć panikę dorosłych i między obiema stronami rośnie przepaść. Warto o tym pamiętać, podejmując rozmowę z dzieckiem, które zaczyna brać narkotyki.
Rodzicu zaniepokoić Cię powinna obecność tego typu opakowań w domu !
.jpg)
Źródło: Internet